आपल्या जीवनातल्या अतिआवश्यक गरजापैकी एक म्हणजे अन्न. कुणी जगण्यासाठी खातात तर कुणी खाण्यासाठी जगतात. जशी अंगावरची जबाबदारी वाढते तसेच आपल्या आवडी निवडी बदलतात, न आवडणाऱ्या गोष्टीत पण मन रमायला लागतं. आईला नेहमी म्हणायची तू स्वयंपाक कर मी बाकी काम करते. स्वयंपाक करणे मला फारस आवडायचं नाही🙅. नेहमीच्या जेवणात असणारे पदार्थ बनवायला मी शिकले, पण एक जबाबदारी म्हणून करायचे, आई जसे जसे सांगेल तसे करायची😊.
कामावर लागल्यापासून स्वतःलाच सर्व करावं लागतं. एक चविष्ट😋 पदार्थ खाल्ल्याने सुद्धा मनाला तृप्ती☺️मिळते हे अनुभवले. जीवाला सुखाच पोटभर अन्न खाऊ घालणं म्हणजे पुण्यचं हे समजले. सांबार 🌱आणि कढीपत्ता🌿 च महत्त्व अन्यसाधारण वाटू लागले. सर्व जिन्नस मिळून किती चविष्ट पदार्थ होतो हे कळले.
नेहमीच्या स्वयंपाक व्यतिरिक्त वेज बिर्याणी, समोसे, केक🎂, मुंचुरियन, इडली, डोसे, ढोकळा, श्रीखंड, शिरा, लाडू, भजे, बाफले, पावभाजी, साबुदाणा वडा, सांबार वडा, गुलाब जामुन, रसगुल्ला, तांदळाची खीर, बासुंदी, साबुदाणा खीर, मोदक, चिवडा, ज्वारीच्या पीठाचे आंबील, इ. पदार्थ बनविण्यात तरबेज झाली.
नवीन पाककृती बघणे आणि करून बघण्याची आवडच निर्माण झाली. आणि नेहमी ती चविष्ट होईलच असं नाही मी बनवलेलं काही पदार्थ फसले सुद्धा आहे 🥲😅.
तव्यावर पोळी टाकताना हाताला लागणारे चटके, मिरचीची फोडणी देताना टूनुक चेहऱ्यावर उडणारा मिरचीचा दाणा💥, पावशीने भाजी कापताना बोटाला पडलेले चिरे किंवा टम्म फुगणाऱ्या पोळीतून निघालेल्या वाफेने हाताला झालेली आग या सर्व स्वयंपाक कला शिकत असताना झालेल्या आठवणीतील जखमा. जखम झाली म्हणून स्वयंपाक बनवणे थांबले नाही 🫶.
एकच सांगायचं स्वयंपाक करणे ही एक कलाच आहे. काहींना सारखच साहित्य दिले आणि एकच पदार्थ बनवायला सांगितला तरीही चव ही निराळीच असेल. स्वयंपाकात पण जादू🪄 असू शकते याचा विचार पण केला नव्हता. शिकत राहायचं, प्रयत्न करत राहायचं, न जमणाऱ्या गोष्टी सुद्धा जमायला लागतात 🤩.
